Eerste indruk op school

Zo, de eerste week op school zit erop. Nou ja, de eerste drie dagen, want we zijn pas op woensdag begonnen. Laat ik maar zeggen dat het een bijzondere ervaring was. Ben in elk geval blij dat het weekend is!

Afgelopen weekend hebben we hier bij Camacuri regelmatig gepraat met iemand die hier vier en een half jaar in het onderwijs heeft gewerkt. Ze is afgelopen week terug gevlogen naar Nederland, maar ze heeft in die paar dagen een paar goede tips gegeven die ik echt in mijn oren heb geknoopt. De belangrijkste was: Loslaten…

Het onderwijs is echt anders dan in Nederland. Het grootste verschil is de taalbarrière. De meeste kinderen op school zijn wel op Aruba geboren, maar hun ouders komen uit Peru, Venezuela, Colombia of andere Zuid-Amerikaanse landen. Ze spreken dus thuis geen Nederlands, en dat zorgt ervoor dat ze veel van de instructie niet verstaan. Het is dus zaak om langzaam te praten en veel te ondersteunen met beelden, maar zonder digibord is dat erg lastig. Daarbij durven kinderen vaak ook niet te vragen. Gevolg is dat er (tot nu toe tenminste) weinig interactie ontstaat tussen de klas en de leerkracht. Ik probeer maar om de kinderen tijdens het rekenen te laten samenwerken, zodat ze ook verbaal bezig zijn, maar dit is een manier van werken die ze totaal niet gewend zijn.
Het niveau is, mede door het taalprobleem, ook echt een stuk lager dan in Nederland. Tot nu toe heb ik alleen nog maar rekenen en schrijven gegeven omdat het materiaal van de taalmethode (de nieuwste Taal Actief, dat is wel heel fijn!) nog niet in onze klas lag. We gaan daar echt onze handen aan vol hebben. Ik heb twee leerlingen in de klas die totaal geen Nederlands verstaan of spreken, en een heleboel die het heel beperkt beheersen. Verder één Nederlandse leerling en een Arubaanse jongen die een jaar of twee in Nederland op school heeft gezeten.
Qua thuissituatie valt me op dat er maar weinig kinderen zijn die uit een oorspronkelijk gezin komen. De meeste kinderen wonen bij hun moeder, met of zonder stiefvader en met of zonder broertjes en zusjes. Lichamelijk of geestelijk geweld is voor sommige kinderen niet vreemd.
Sommige kinderen zijn dan ook echt heel aanhankelijk, puur omdat ze thuis zoveel aandacht en liefde te kort komen.

De kinderen hebben les van 7.45 tot 13.03, met om 10.00 een half uurtje pauze. Ze zitten dus erg lang in de klas. We hebben het geluk dat we op onze school airco hebben, maar desondanks merk ik dat ze vanaf half twaalf eigenlijk ‘op’ zijn.
Wat betreft de ‘relaxedheid’ bij het lesgeven merk ik eigenlijk nog weinig. Ik ben om 7.00 op school en ben de afgelopen dagen steeds pas tegen 15.00 naar huis gegaan. En dat, terwijl de meeste leerkrachten hier rond half twee allemaal weg zijn. Ik merk dat ik nog veel dingen moet aanpassen in mijn klas totdat het loopt zoals ik het graag wil hebben, maar het verkrijgen van materialen daarvoor (printen, gekleurd papier, lamineren) is erg moeilijk. Maar mijn motto is nog steeds: ‘poco poco’ en ‘loslaten’, en die twee combineren zorgt ervoor dat ik niet in paniek raak omdat ik nog zoveel moet. Ik denk nu gewoon: dat komt nog wel een keer.

Kortom: ik ben blij dat het nu weekend is. Deze dagen kosten toch best wel veel energie. Morgenvroeg ga ik naar een huis kijken om te zien of ik daar zou willen wonen. Ik heb inmiddels ook wat andere lijntjes uitstaan, dus ik zal het wel zien. Mijn meubels zijn er voorlopig nog niet (ze worden 8 september verwacht op Aruba, maar wanneer ik ze dan kan krijgen is de vraag) en ik zit hier tot 1 oktober echt prima. Tijd genoeg dus.
Verder wil ik dit weekend weer lekker naar het strand om even mijn hoofd leeg te maken. Zaterdagavond hopelijk even dansen en zondag lekker eten met twee meiden die hier voor een jaar zitten.
Maar nu eerst slapen.

Drumi Dushi!!!
xxx