Nog meer stress
Door: Inge
Blijf op de hoogte en volg Inge
19 Oktober 2013 | Aruba, Oranjestad
Het is alweer een hele tijd geleden dat ik mijn laatste blog heb gepost, dus hoogste tijd voor een nieuwe! Gemaakt vanaf mijn iPad deze keer, dus zonder foto's (wat fijn dat ik die heb), maar daarover later meer.
Ik zit inmiddels in mijn nieuwe huis en kijk op dit moment uit over mijn 'landgoed'. Het is heerlijk zitten hier op de porch in de schaduw waar het toch nog 33 graden is, met de wind die zachtjes waait, een koud glas drinken en een totale rust. Het enige wat ik hoor is de wind. Zelfs de vogels zijn op dit tijdstip stil, zo op het heetst van de dag.
Wat een contrast met de hectiek van de afgelopen weken. Als verhuizen al ergens in de top 3 van meest stressvolle momenten in je leven staat, waar moet emigreren dan staan? Vast boven de nummer 1. Het is voor veel mensen niet te begrijpen wat er allemaal op je af komt. Ik merk aan de reactie van sommige mensen dat ze het idee hebben dat we hier met z'n allen maar de hele dag op het strand zitten. Werken? Je bent toch om een uur klaar? De zon schijnt de hele dag, je zit op een tropisch eiland... Hoe kun je het nu druk hebben?
Ik zal proberen om een beetje uit te leggen hoe mijn weken er de laatste tijd uit hebben gezien.
Allereerst kost het enorm veel energie om de weg te leren in een nieuw land. Waar liggen bepaalde winkels, hoe kom ik van plaats a naar b, in welke winkel kan ik dit krijgen, enzovoorts. Daarnaast weet je de weg bij de verschillende instanties niet. Het is vaker dan een keer voorgekomen dat ik bij een instantie een hele tijd had gewacht en uiteindelijk niet de juiste papieren bij me had omdat ik daarvoor eerst naar een andere instantie moest. Een huurcontract in Nederland is bijvoorbeeld heilig, hier betekent het niks bij de meeste instanties.
Maar om een huurcontract te krijgen moet je wel eerst een huis vinden. Ook lastig. Waar ga je zoeken? Via makelaar of particulier? In welke buurt?
Hoe ver is het van school, strand, stad, instanties, enzovoorts? Allemaal vrij lastige vragen in een land waar je nog weinig weet.
Mensen leren kennen, ook zoiets. Superleuk, maar kost gigantisch veel energie. Ik heb mensen nodig die ik kan vertrouwen en waarmee ik kan praten, lachen en huilen. Maar zo'n band opbouwen heeft tijd nodig. Het scheelde in ons geval erg veel dat we met verschillende mensen op dezelfde dag aankwamen op Camacuri, ons verblijf voor de eerste twee maanden. We zaten allemaal in hetzelfde schuitje, dus dat schept direct een band en met een aantal van hen heb ik ook een goed contact opgebouwd.
Nou, dan is het eindelijk zo ver dat je je huurcontract hebt, de meeste instanties bent afgegaan (ik moet er nog een paar), de sleutel hebt, en je meubels arriveren. Superfijn om je spullen weer te zien, maar door de verhuizing hebben die dure meubels toch hier en daar een flinke beschadiging of deuk opgelopen. Dus daar weer achteraan. Mailen, bellen, foto's doorsturen, afspraak maken, enzovoorts.
Ondertussen blijkt dat het huis toch meer gebreken heeft dan je bij de bezichtigingen hebt gezien (in mijn geval onder andere een lekkend dak, niet fijn als je laptop daar precies onder staat, dus weer een dag kwijt met op en neer rijden naar computerwinkel, verzekering, dingen regelen, en dus nu van ellende maar en blog typen op mijn iPad omdat ik de komende drie weken geen computer heb want de mijne is inmiddels total loss verklaard). Het contact met de makelaar verloopt positief gezegd stroef, van positieve communicatie en klantgericht communiceren heeft dit makelaarskantoor duidelijk nog nooit gehoord. De vorige huurster is ook haar afspraken niet nagekomen dus staan er nog steeds kindertekeningen op de muren in mijn woonkamer en slaapkamer. Daar tegenover staat dat ze wel mijn elektriciteit betaalt, want ook het overzetten op mijn naam wordt door haar niet geregeld. Punt is alleen dat ik hier (wederom) de weg niet weet. Als zij niet betaalt wordt ze afgesloten, maar dan moet ik extra kosten betalen (die niet nodig zijn) voor het opnieuw aansluiten en mogelijk betaal ik ook de rekeningen die zij niet heeft betaald (die niet allemaal voor mij zijn).
Ook dat zorgt weer voor een beetje stress en ergernis.
Dit alles is op zich al genoeg om je dag mee te vullen en ondertussen grijze haren te krijgen. Maar er zal toch gewerkt moeten worden, anders kan ik dat mooie landgoed van mij helemaal niet betalen. Dus elke dag gaat om zes uur de wekker, sta ik even na zeven uur op school, werk me er helemaal te pletter omdat de kinderen sociaal zwak zijn, een moeilijke thuissituatie hebben, weinig Nederlands spreken en het maar moeilijk kunnen opbrengen om van 7.45 tot 13.03 geconcentreerd te werken.
Daarna gaat mijn werk gewoon door en zit ik rustig tot drie uur, soms zelfs vier uur te werken. En zoals het in het onderwijs hoort: dan ben ik nog lang niet klaar.
Omdat mijn laptop inmiddels op het computer kerkhof ligt moet ik maar gaan uitzoeken hoe ik de komende weken door kom, want ik moet op school mijn eigen laptop gebruiken. Op dit moment schiet me te binnen dat de rapporten over twee weken bij de directrice op tafel moeten liggen en die moeten digitaal gemaakt worden in een programma wat ik niet ken en waar we nog steeds geen voorlichting over hebben gekregen. Opnieuw klein stress momentje.
Tussendoor vind je toevallig nog een waarschuwing waarop staat dat je je werk niet goed doet omdat je een formulier volgens de intern begeleider niet op tijd hebt ingeleverd. Hierover vindt totaal geen communicatie plaats. Zelfs de vraag om de brief ondertekend in te leveren wordt op papier gesteld en door een leerling naar de klas gebracht. Want mevrouw komt alleen voor belangrijke gevallen naar boven.
Dus...
Strand? Gemiddeld twee uurtjes per week, meestal zondags
Huis? Regelstress is nog lang niet afgelopen.
Computer? Gaat veel geld kosten want verzekering vergoedt maar een beetje.
Werk? Net zoveel als in Nederland.
Bureaucratie op het werk? Net zoveel als in Nederland.
Vrienden op Aruba? Ik heb al een aantal geweldige mensen leren kennen.
Vrienden in Nederland? Superleuk om al jullie reacties, appjes en mails te lezen maar hopelijk begrijpen jullie nu een beetje beter waarom ik niet altijd direct iets terug stuur of niet altijd tijd heb om te appen of te skypen.
Combinatie vrienden Aruba en vrienden in Nederland: Ben ik heel blij mee, maar is soms zwaar, want ik heb eigenlijk op twee plekken een sociaal leven.
Aruba? Een geweldig eiland waar ik de komende drie jaar (en misschien wel langer) met heel veel plezier woon, want ondanks alle ergernis, gezeur, geregel, wennen aan nieuwe dingen en alle andere ellende van de afgelopen weken blijft dit de beste beslissing van mijn leven!
Dikke kus!
Ik zit inmiddels in mijn nieuwe huis en kijk op dit moment uit over mijn 'landgoed'. Het is heerlijk zitten hier op de porch in de schaduw waar het toch nog 33 graden is, met de wind die zachtjes waait, een koud glas drinken en een totale rust. Het enige wat ik hoor is de wind. Zelfs de vogels zijn op dit tijdstip stil, zo op het heetst van de dag.
Wat een contrast met de hectiek van de afgelopen weken. Als verhuizen al ergens in de top 3 van meest stressvolle momenten in je leven staat, waar moet emigreren dan staan? Vast boven de nummer 1. Het is voor veel mensen niet te begrijpen wat er allemaal op je af komt. Ik merk aan de reactie van sommige mensen dat ze het idee hebben dat we hier met z'n allen maar de hele dag op het strand zitten. Werken? Je bent toch om een uur klaar? De zon schijnt de hele dag, je zit op een tropisch eiland... Hoe kun je het nu druk hebben?
Ik zal proberen om een beetje uit te leggen hoe mijn weken er de laatste tijd uit hebben gezien.
Allereerst kost het enorm veel energie om de weg te leren in een nieuw land. Waar liggen bepaalde winkels, hoe kom ik van plaats a naar b, in welke winkel kan ik dit krijgen, enzovoorts. Daarnaast weet je de weg bij de verschillende instanties niet. Het is vaker dan een keer voorgekomen dat ik bij een instantie een hele tijd had gewacht en uiteindelijk niet de juiste papieren bij me had omdat ik daarvoor eerst naar een andere instantie moest. Een huurcontract in Nederland is bijvoorbeeld heilig, hier betekent het niks bij de meeste instanties.
Maar om een huurcontract te krijgen moet je wel eerst een huis vinden. Ook lastig. Waar ga je zoeken? Via makelaar of particulier? In welke buurt?
Hoe ver is het van school, strand, stad, instanties, enzovoorts? Allemaal vrij lastige vragen in een land waar je nog weinig weet.
Mensen leren kennen, ook zoiets. Superleuk, maar kost gigantisch veel energie. Ik heb mensen nodig die ik kan vertrouwen en waarmee ik kan praten, lachen en huilen. Maar zo'n band opbouwen heeft tijd nodig. Het scheelde in ons geval erg veel dat we met verschillende mensen op dezelfde dag aankwamen op Camacuri, ons verblijf voor de eerste twee maanden. We zaten allemaal in hetzelfde schuitje, dus dat schept direct een band en met een aantal van hen heb ik ook een goed contact opgebouwd.
Nou, dan is het eindelijk zo ver dat je je huurcontract hebt, de meeste instanties bent afgegaan (ik moet er nog een paar), de sleutel hebt, en je meubels arriveren. Superfijn om je spullen weer te zien, maar door de verhuizing hebben die dure meubels toch hier en daar een flinke beschadiging of deuk opgelopen. Dus daar weer achteraan. Mailen, bellen, foto's doorsturen, afspraak maken, enzovoorts.
Ondertussen blijkt dat het huis toch meer gebreken heeft dan je bij de bezichtigingen hebt gezien (in mijn geval onder andere een lekkend dak, niet fijn als je laptop daar precies onder staat, dus weer een dag kwijt met op en neer rijden naar computerwinkel, verzekering, dingen regelen, en dus nu van ellende maar en blog typen op mijn iPad omdat ik de komende drie weken geen computer heb want de mijne is inmiddels total loss verklaard). Het contact met de makelaar verloopt positief gezegd stroef, van positieve communicatie en klantgericht communiceren heeft dit makelaarskantoor duidelijk nog nooit gehoord. De vorige huurster is ook haar afspraken niet nagekomen dus staan er nog steeds kindertekeningen op de muren in mijn woonkamer en slaapkamer. Daar tegenover staat dat ze wel mijn elektriciteit betaalt, want ook het overzetten op mijn naam wordt door haar niet geregeld. Punt is alleen dat ik hier (wederom) de weg niet weet. Als zij niet betaalt wordt ze afgesloten, maar dan moet ik extra kosten betalen (die niet nodig zijn) voor het opnieuw aansluiten en mogelijk betaal ik ook de rekeningen die zij niet heeft betaald (die niet allemaal voor mij zijn).
Ook dat zorgt weer voor een beetje stress en ergernis.
Dit alles is op zich al genoeg om je dag mee te vullen en ondertussen grijze haren te krijgen. Maar er zal toch gewerkt moeten worden, anders kan ik dat mooie landgoed van mij helemaal niet betalen. Dus elke dag gaat om zes uur de wekker, sta ik even na zeven uur op school, werk me er helemaal te pletter omdat de kinderen sociaal zwak zijn, een moeilijke thuissituatie hebben, weinig Nederlands spreken en het maar moeilijk kunnen opbrengen om van 7.45 tot 13.03 geconcentreerd te werken.
Daarna gaat mijn werk gewoon door en zit ik rustig tot drie uur, soms zelfs vier uur te werken. En zoals het in het onderwijs hoort: dan ben ik nog lang niet klaar.
Omdat mijn laptop inmiddels op het computer kerkhof ligt moet ik maar gaan uitzoeken hoe ik de komende weken door kom, want ik moet op school mijn eigen laptop gebruiken. Op dit moment schiet me te binnen dat de rapporten over twee weken bij de directrice op tafel moeten liggen en die moeten digitaal gemaakt worden in een programma wat ik niet ken en waar we nog steeds geen voorlichting over hebben gekregen. Opnieuw klein stress momentje.
Tussendoor vind je toevallig nog een waarschuwing waarop staat dat je je werk niet goed doet omdat je een formulier volgens de intern begeleider niet op tijd hebt ingeleverd. Hierover vindt totaal geen communicatie plaats. Zelfs de vraag om de brief ondertekend in te leveren wordt op papier gesteld en door een leerling naar de klas gebracht. Want mevrouw komt alleen voor belangrijke gevallen naar boven.
Dus...
Strand? Gemiddeld twee uurtjes per week, meestal zondags
Huis? Regelstress is nog lang niet afgelopen.
Computer? Gaat veel geld kosten want verzekering vergoedt maar een beetje.
Werk? Net zoveel als in Nederland.
Bureaucratie op het werk? Net zoveel als in Nederland.
Vrienden op Aruba? Ik heb al een aantal geweldige mensen leren kennen.
Vrienden in Nederland? Superleuk om al jullie reacties, appjes en mails te lezen maar hopelijk begrijpen jullie nu een beetje beter waarom ik niet altijd direct iets terug stuur of niet altijd tijd heb om te appen of te skypen.
Combinatie vrienden Aruba en vrienden in Nederland: Ben ik heel blij mee, maar is soms zwaar, want ik heb eigenlijk op twee plekken een sociaal leven.
Aruba? Een geweldig eiland waar ik de komende drie jaar (en misschien wel langer) met heel veel plezier woon, want ondanks alle ergernis, gezeur, geregel, wennen aan nieuwe dingen en alle andere ellende van de afgelopen weken blijft dit de beste beslissing van mijn leven!
Dikke kus!
-
20 Oktober 2013 - 08:10
Miranda:
Hey Inge,
Lijkt me inderdaad behoorlijk wennen.
Maar over een tijdje is. Dat voorbij en dan kan je (nog meer) .
En als het onderwijs niets is kan je nog altijd schrijfster worden.
Ik vind het heel leuk om je blog te lezen.
Je hebt een fan.
Xx
Uit rotjeknor -
20 Oktober 2013 - 08:11
Miranda:
Dan kan je (nog meer) ......... Genieten haha -
20 Oktober 2013 - 15:15
Ingrid:
Hoi Inge,
Ik lees dit en krijg spontaan kippevel!! Het is niet gemakkelijk zo te lezen, maar je doet het heel goed en ik heb enorm respect voor jou!!!
Heel veel groetjes uit Roggel van Jeroen, Ingrid, Maud en Daan -
20 Oktober 2013 - 15:38
Wendy:
Hoi Inge,
Geweldig reisverslag!
Respect voor jou.
Alles komt goed,grts Wendy en Daan. -
21 Oktober 2013 - 21:39
Regina:
Ciao Inge,
Jou kennende had jij je hier en daar voorbereid op deze nieuwe uitdaging!
Sneu om te horen dat veel via n 'moeilijke weg' gaat en dat er (zoveel) tegenslagen
op je pad zijn. Ik hoop dan ook dat t zonnetje binnenkort 'overal' voor jou zal schijnen.
Succes met alles!
Grx -
22 Oktober 2013 - 16:15
WIlma:
Hallo Inge,
Petje af, wat een klus(sen), wat een doorzettingsvermogen en een moed. Wens je veel kracht bij al hetgeen je voor je kiezen krijgt.
Bewondering alom.
Gr vanuit Roggel Wilma -
22 Oktober 2013 - 18:11
Tonny En Pieter :
Nou Inge wat een verhaal. Even schrikken. Het eerste half jaar zal hopelijk het moeilijkste zijn. Logisch, alles nieuw en uitzoeken. Dit zal allemaal bij "wennen aan" horen. Daarna zal er altijd wel iets zijn wat niet precies loopt zoals je wilt. Een uitspraak van een oud-collega van mij als we we wel eens mopperden: "Waar is niks"! Gelukkig eindig je positief. Hou je taai, je kunt het! Liefs Tonny en Pieter. -
27 Oktober 2013 - 15:19
Riny Timmerman:
Hallo Inge
Leuk om gelezen wat je allemaal mee maakt in een vreemd land.
Petje af voor jouw. Je zult er wel veel ervaring mee op doen.
Ik vind het knap hoe je alles op lost.
Vele groetjes van Jan en Riny -
31 Oktober 2013 - 15:24
Ingrid:
Mag ik gewoon even zeggen dat ik rete-enorm-megaTROTS ben op jou en de bergen die je al hebt verzet en nog zult verzetten. En (en dat is een hehaling) ze boffen daar enorm met Juf Inge!!! Hele dikke knufff Ingrid -
14 November 2013 - 21:59
Joost:
Hoi Inge,
Erg leuk om dien verhaolen te lezen. Ondanks alle stress momenten hub ich de indruk det het nog steeds un happy island is veur dich. Tevens duis ze un hoop levenservaring op wao ze meistal neet slechter van weers (zeker achteraaf gezeen ;-)
Geniet ervan en doot de keuning volgendje week de groeten!
Groeten oet Lind. -
17 November 2013 - 12:25
Wilma:
Hoi Inge,
Een korte reactie, heb nog steeds veel bewondering voor je. Het klinkt vaak allemaal heel erg leuk maar ga er maar aan staan.
Gisteren zijn de Sint & pieten ook bij jullie aangekomen, een gekleurd vrolijk groepje. Dit feest "vieren" op school met die kleine ukkies. Zal weer de nodige energie en inspanning en werk voor jou meebrengen. En ook het bezoek van ons koningspaar zal niet aan jou voorbijgaan. Al met al extra werk. Wens dat je tussen alle bedrijvigheden door, ook kan genieten, wens je mooie momenten in deze drukke tijd van het jaar.
Groetjes uit Roggel -
20 November 2013 - 21:08
Rina:
Aruba? Een geweldig eiland waar ik de komende drie jaar (en misschien wel langer) met heel veel plezier woon, want ondanks alle ergernis, gezeur, geregel, wennen aan nieuwe dingen en alle andere ellende van de afgelopen weken blijft dit de beste beslissing van mijn leven.
Als je dat maar weet!!!!!!!!
Al die nieuwe (leuke en vervelende) ervaringen, die pakt niemand jou meer af.
Poco poco, macamba. Komt allemaal goed.
Groetjes,
Rina -
21 November 2013 - 13:11
Syl Hennissen:
Hoi Inge,
Leuk om je verhalen te lezen. We volgen je nog steeds... Teng heeft (gelukkig) zijn hart inmiddels verpand aan zijn nieuwe juffen Ingrid en Marjo maar af en toe kijkt hij nog even mee.
Succes met alles en vooral blijven genieten.... wij genieten op afstand met je mee !1
Groetjes Syl (en Teng) Hennissen
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
